Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Εθισμός και Τεχνολογία

Ένα εξαιρετικό βίντεο που αποτυπώνει με απόλυτο τρόπο την κακή επίδραση της τεχνολογίας στον άνθρωπο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην θεματική εβδομάδα στα γυμνάσια για να καλύψει το εκπαιδευτικό αντικείμενο "Εθισμός και Εξαρτήσεις" .





Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Σ.Καργάκος: "Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη"

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

 

Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπο μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.


Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.


Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.


Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.


Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;


Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.


Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.


Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!


Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...


Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον.
Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

ΘΕΣΕ ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΟΥ



όρια 

Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες με έναν γονιό αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό που ταλαιπωρεί την ελληνική οικογένεια είναι η έλλειψη ορίων. Δεν υπάρχουν όρια. Φαίνεται σαν μην είναι καθόλου σαφές πότε και ποιος χρειάζεται να κάνει κάτι, πόσο μπορεί να διαρκέσει, πότε θα επαναληφθεί και άλλες ποσοτικές και ποιοτικές αποφάσεις. Έτσι πολύ νωρίς οι γονείς αναλαμβάνουν όλες τις υποχρεώσεις και καταλήγουν είτε να εκλιπαρούν, είτε να απαιτούν την συνεργασία των παιδιών, τις περισσότερες φορές χωρίς αποτέλεσμα. Αμέτρητοι καυγάδες θα είχαν αποφευχθεί αν ο καθένας ήξερε τις υποχρεώσεις του και είχε αναλάβει την ευθύνη να τις ολοκληρώσει έγκαιρα και με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί.
Η λέξη «όριο-όρια» μοιάζει απειλητική στα αυτιά του μέσου Έλληνα και τούτο γιατί ποτέ δεν την έμαθε στην ισορροπία της μέσα από τον τρόπο που μεγάλωνε τουλάχιστον τα μεταπολεμικά χρόνια. Η αλήθεια είναι πως στη γενικότερη διαπαιδαγώγησή του είχε να αντιμετωπίσει ή τον αυταρχισμό ή τον επιτρεπτισμό και την υπερπροστασία. Κανένα από τα προηγούμενα μοντέλα δεν μπορούν να εμπνεύσουν τα όρια. Το ένα τα επιβάλει με φόβο και θυμό και το άλλο σύγχυση και αποποίηση ευθυνών.
Δεν πρέπει να μας διαφύγει επίσης και ένας άλλος τρόπος διαπαιδαγώγησης ευρέως διαδεδομένο ακόμη και σήμερα, που είναι το μοντέλο της χειραγώγησης. Είναι εκείνος ο κρυφά και φανερά χειριστικός τρόπος που λέει «κάνε αυτό για να έχεις εκείνο» ή ακόμη χειρότερα «μην κάνεις αυτό γιατί θα πάθω ή θα πάθεις εκείνο». Η πολύ διαδεδομένη χειριστική συμπεριφορά των γονιών όχι μόνο δεν εμπνέει τα όρια άλλα καταπατά ύπουλα και βάναυσα ακόμη και τα απλά ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι εκείνο που εισήγαγε η Ελληνίδα μεταπολεμική μάνα που σήμερα είναι η Ελληνίδα γιαγιά η οποία μέσα στη λαίλαπα της Ελλάδας της κρίσης, μεγαλώνει και τα παιδιά του σήμερα, με τους ίδιους απαράλλαχτους τρόπους του ’50 και του ’60.
Δεν ξέρουμε οι Έλληνες τα όρια. Δεν τα μάθαμε ποτέ. Δεν μας τα έμαθε ούτε η οικογένεια, ούτε η εκπαίδευση, ούτε η κοινωνία. Κατά καιρούς γίνεται κάποια προσπάθεια, τις περισσότερες φορές αυταρχική, φοβιστική και ενοχική και όλες τις φορές, καταλήγει ξεχασμένη, ανεφάρμοστη και η επιστροφή στο χαοτικό σύστημα ξαναπαίρνει πανηγυρικά τη θέση της στην καθημερινότητά μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε θα χρειαστεί να επανατοποθετηθούμε ως προς την έννοια των ορίων. Θα χρειαστεί να ξαναμάθουμε πως τα όρια είναι ταυτόσημα με τη ζωή. Η ζωή έχει όρια. Η φύση έχει όρια. Τα πάντα έχουν αρχή και τέλος άρα όρια.
Αν κατάφερνε ο μέσος γονιός να αντιληφθεί τις Φυσικές και τις Λογικές συνέπειες και δεν παράπαιε με τις μεθόδους της Αμοιβής και της Τιμωρίας στο μεγάλωμα των παιδιών, τα όρια θα είχαν μπει από μόνα τους. Φυσικές συνέπειες είναι ότι έχει να κάνει με σώμα π.χ. όταν δεν τρώω πεινάω, όταν δεν φοράω ζεστά ρούχα κρυώνω κλπ. Λογικές συνέπειες είναι ό,τι έχει να κάνει με τους κανόνες που διέπουν τη φύση και την κοινωνία πχ. η νύχτα έπεται της μέρας, ή το λεωφορείο σταματά στη στάση ενώ το ταξί όπου θέλουμε.
Εκπαιδευόμενο ένα παιδί να αντιλαμβάνεται τις φυσικές και λογικές συνέπειες αναπτύσσει όλο και περισσότερο τον κριτικό εκείνο νου που χρειάζεται για να μπορεί να αποφασίζει και να ενεργεί μέσα στις συνθήκες που καλείται να ζήσει. Δεν χρειάζεται κάποιος να του επιβάλλει κάτι ή να το οριοθετήσει στις συνήθειές του γιατί μόνο του θα αντιληφθεί έγκαιρα τι είναι συμφέρον για το ίδιο. Αρκεί κάποιος σαν μέντορας και προπονητής να του θυμίζει πως εκείνο είναι υπεύθυνο για τις συνθήκες που διαμορφώνει στην καθημερινότητά του. Να του μάθει πως δεν ευθύνεται ο γονιός που υπάρχουν πράγματα που δεν είναι διαπραγματεύσιμα όπως πχ. το σχολείο. Αυτό διέπεται από την Κοινωνία και άρα είναι μια Λογική Συνέπεια. Δεν γίνεται να μην πάει.
Αν πάει διαβασμένο ή αδιάβαστο όμως αφορά το ίδιο γιατί η συνέπεια είναι δική του. Έτσι τα όρια τοποθετούνται από μόνα τους. Κανείς δεν τα επιβάλλει σε κανέναν άρα και κανείς δεν τα καταλύει. Υπάρχουν από μόνα τους, διέποντας μια ποιοτική καθημερινότητα.
Γιατί αυτό το τόσο απλό πράγμα δεν γίνεται αυτόματα; Γιατί οι γονείς έχουν άγνοια και καλούνται αργά η γρήγορα να οριοθετήσουν αυτό που χρειάζεται ή δεν χρειάζεται να γίνεται. Γιατί έτσι κάνουν οι πολλοί. Γιατί και εκείνοι έτσι μεγάλωσαν. Έχοντας οι ίδιοι δυσκολία με τα όρια, θέλουν άλλοτε να ικανοποιούν τις ανάγκες του παιδιού λειτουργώντας ενοχικά (επιτρεπτικοί) και άλλοτε να γίνεται το δικό τους, (αυταρχικοί).

Τα όρια για να εφαρμοστούν χρειάζονται: Λίγα λόγια, επικοινωνία με τα μάτια, κανονικό τόνο φωνής, ευγένεια, επαφή με το σώμα, να είναι κάποιος απολύτως συγκεκριμένος, να είναι συνεπής, τα λόγια του να ταυτίζονται με τα έργα του και να γνωρίζει πως τα παιδιά κάνουν την έρευνά τους για το πόσο εννοεί ο γονιός αυτό που λέει, απλά κάνοντας αυτό που τους απαγορεύει! Τα όρια χρειάζονται ένα καθαρό μήνυμα ώστε ο άλλος να αντιληφθεί το πότε θες και το πώς το θες να γίνει κάτι π.χ. «κάνε κάτι γι’ αυτή την αταξία, αλλά βάλε τα παιχνίδια μέσα στο κουτί». Να δίνει τουλάχιστον δύο επιλογές και να παραμένει σταθερά σ’ αυτές.
Ακόμη οι επιλογές χρειάζεται να δίνονται με εκπαιδευτικό τόνο ώστε το παιδί από μόνο του να καταλάβει πως εκείνο έχει την ευθύνη των πράξεών του. Εκείνος που θέλει να βάλει όρια χρειάζεται να είναι και να δείχνει σταθερός και πως έχει τον έλεγχο και όχι ανήσυχος, ή αγχωμένος ή θυμωμένος ή ένοχος. Χρειάζεται να μιλά θετικά π.χ. «είναι καλύτερα να καθίσεις τώρα αντί μην πηδάς». «Καλύτερα να κρατήσεις το ποτήρι με τα δύο σου χέρια αντί πρόσεξε μη χύσεις το γάλα».
Και κυρίως χρειάζεται να έχει κατανοήσει και ο ίδιος πως μόνο τα όρια οδηγούν στην ελευθερία. Ελευθερία δεν υπάρχει αν δεν υπάρχουν όρια. Όσο οξύμωρο και αν φαίνεται είναι μια βαθιά και σοφή αλήθεια που όσο πιο γρήγορα την αντιληφθεί τόσο γρηγορότερα θα νοιώσει την χαρά που του δίνει η ευθύνη της αυτοδιάθεσής του.
Ας θυμόμαστε πάντως πως είναι μια απαραίτητη συνθήκη για το υγιές μεγάλωμα του παιδιού. Μόνον έτσι το παιδί μαθαίνει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους. Οδηγείται στην υγιή συνύπαρξη, δημιουργεί μια συνθήκη ψυχικής υγείας, γίνεται υγιές μέλος της κοινωνίας. Αυτό δεν θέλει κάθε γονιός;

Η Ερατώ Χατζημιχαλάκη είναι οικογενειακή σύμβουλος
210-9330908/6945958181
www.allazo.gr
www.elpidohori.gr

Πηγή: talcmag.gr
 

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018

Μη χάνεσαι με όσους μοιράστηκες κάποτε ένα θρανίο

Μη χάνεσαι με όσους μοιράστηκες κάποτε ένα θρανίο


Όλα ξεκινούν ένα πρωινό το οποίο προορίζεται να στιγματίσει την επόμενη δεκαετία και βάλε της ζωής σου. Σε ξυπνάνε σχεδόν με το ζόρι από τα πουπουλένια σου όνειρα, σε δασκαλεύουν να είσαι φρόνιμο παιδί και φορτωμένο το δύσμοιρο με μία τσάντα μεγαλύτερη από το μπόι σου, ξεκινάς για την ξενιτειά της πρώτης μέρας στο σχολείο.
Μπορεί να κλάψεις φωναχτά μήπως και σε λυπηθούν ή μπορεί να καθαρίσεις όλα τα πατώματα, μέχρι να πειστείς να περάσεις το κατώφλι. Αφού όμως στερέψουν όλα τα ουρλιαχτά του στιλ «Θέλω τη μαμά μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, διαπιστώνεις ότι ο χώρος είναι γεμάτος με πολλά μικρά ζιζάνια σαν και του λόγου σου, σύμμαχοι στη μάχη κατά της δικτατορίας του πρωινού ξυπνήματος και κυρίως μαθήματος.
Μπορεί ο τίτλος του διπλανού να άλλαξε όνομα και φύλο στη διάρκεια των χρόνων, όμως ο ρόλος του σύμμαχου παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος. Τυχεροί όσοι κάθε πρωί είχαν κάποιον να τους καλωσορίζει στο θρανίο με μια καλημέρα και ένα ζεστό χαμόγελο. Ήταν εκείνοι που δε βαρέθηκαν ποτέ στο μάθημα γιατί είχαν κάποιον να μοιραστούν την ανία τους μέχρι να τους χωρίσει η αγανάκτηση του  διδάσκοντα. Εσείς δεν είστε για να κάθεστε μαζί!
Από τα μικροσκοπικά καρεκλάκια του νηπιαγωγείου ως και τα έδρανα του πανεπιστημίου, το ταξίδι στη γνώση απαιτεί και λίγο χαβαλέ, γιατί αλλιώς γίνεται καταναγκασμός. Οι παρέες του σχολείου, αν δε δέσουν για τα καλά, είναι καταδικασμένες να λησμονηθούν στο συρτάρι με σκονισμένα άλμπουμ φωτογραφιών. Το ίδιο και το άτομο που τόσα χρόνια μοιράστηκες πολλά περισσότερα από ένα θρανίο.
Μοιράστηκες τη νύστα σου, τις παραξενιές σου και άπειρα εσωτερικά αστεία. Χωρίσατε το κολατσιό σας στα δυο, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, αλλά και το απροειδοποίητο τεστ μαθηματικών που όλως τυχαίως έγερνε λιγάκι προς τα δίπλα.
Οι προσδοκίες και ο φόβος για το μέλλον ελαφραίνουν όταν τους μοιράζεσαι. Από το γνωστό «εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω…» μέχρι όντως να τα καταφέρεις, περνάνε άπειρες ώρες μέσα στη σχολική τάξη, διαγωνίσματα και εκδρομές. Θα τα κατάφερνες μόνος;
Ήταν εκείνη η σφιχτή αγκαλιά, όταν πάτωσες στο διαγώνισμα της κατεύθυνσης ή το ιδρωμένο χέρι που κρατούσες λίγο πριν τις πανελλαδικές. Ήταν το ίδιο πρόσωπο με το οποίο κλάψατε παρέα τη μέρα των αποτελεσμάτων μαζί, αλλά για διαφορετικούς λόγους.
Τα ονόματα από τα πρώτα καρδιοχτύπια γράφονται με μολύβι στα σχολικά θρανία. Στην ηλικία που ξεπερνιέται το σύνθημα «αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες», η διπλανή είναι εκείνη που θα μάθει για τον πρώτο σου έρωτα και θα φροντίσει να σε κάνει ρεζίλι κάθε φορά που περνάει μπροστά σου ο εκλεκτός. Σημειωματάκια κάτω από τη μύτη του καθηγητή, παιχνιδιάρικα σκουντήματα και εκείνα τα βλέμματα όλο νόημα προς εξυπηρέτηση της μουγκής συνεννόησης.
Τα σχολικά χρόνια τελειώνουν, ο καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία. Είναι κρίμα λοιπόν εσείς οι δύο να χωρίσετε τις ζωές σας όπως κάνατε με το θρανίο στο δημοτικό. Κι αν οι δρόμοι σας φέρουν ξανά στα παλιά λημέρια, χτυπήστε το κουδούνι για έναν καφέ στα γρήγορα. Περάστε μαζί ακόμα ένα διάλειμμα για να αναπολήσετε μερικά από τα πιο ανέμελα χρόνια της ζωής σας! Εξάλλου, αξίζει να χτίζουμε το παρόν μας πάνω σε χαρούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου

Πηγή: pillowfights.gr

Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Όταν το καθήκον γίνεται άγνωστη λέξη

«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από ............ 
αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο παράνομους μετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».
Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.
Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό". που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.
Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.
Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.
Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!
Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».
Γράφει ο Σαράντος Καργάκος Εκπαιδευτικός, ιστορικός, συγγραφέας

Πηγή: newsone.gr

Κυριακή 15 Απριλίου 2018

S70 Aegean Hawk

Το παρακάτω ελικόπτερο ολοκληρώθηκε στις 23-3-2018.
Είναι το πολεμικό μας ελικόπτερο S70 Aegean Hawk που αποτελεί την αιχμή του δόρατος του πολεμικού μας ναυτικού στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο. Το κιτ είναι της Hobby Boss. Είναι σε κλίμακα 1/72.











Star Wars - X Wing Fighter

Το παρακάτω μοντέλο ολοκληρώθηκε στις 15-04-2018.
Απεικονίζει το μαχητικό X-Wing των επαναστατών γνωστό από την σειρά ταινιών Star Wars. Το κίτ είναι της ιαπωνικής BANDAI και έχει την ιδιαιτερότητα ότι για την συναρμολόγηση του δεν απαιτείται κόλλα (όπως όλα τα κίτ της BANDAI). Είναι σε κλίμακα 1/72. Έχει βαφτεί όλο από την αρχή παρά το γεγονός ότι τα κίτ της BANDAI έρχονται όλα προβαμμένα εργοστασιακά.














Τρίτη 27 Μαρτίου 2018

Βάλτε επιτέλους όρια στην παιδική παντοδυναμία !!!

Τα σημερινά παιδιά δεν πάνε καλά. Μπορεί να είναι υγιέστερα, αλλά είναι
υπερκινητικά, έχουν προβλήματα στο σχολείο και δυσκολεύονται να
αυτονομηθούν. Τι φταίει; Ο υπερβολικός φιλελευθερισμός στο σπίτι, απαντά
ο πιο γνωστός παιδίατρος της Γαλλίας.

Ο διάσημος παιδίατρος Αλντό Ναουρί προειδοποιεί: Βάλτε επιτέλους όρια
στην παιδική παντοδυναμία!!!




Το βιβλίο του Γάλλου παιδιάτρου Αλντό Ναουρί "Εκπαιδεύοντας τα παιδιά –
Όρια στην παιδική παντοδυναμία" μπορεί να κυκλοφόρησε το 2012, όμως παραμένει ένα από τα πλέον ευπώλητα, παρά τις… αιρετικές του θέσεις. Όπως χαρακτηριστικά θα διαβάσετε στο
οπισθόφυλλο του βιβλίου:

[Ο Ναουρί] προτρέπει τις μαμάδες να πάψουν να «ασκούν γοητεία» στα
παιδιά τους, τους μπαμπάδες να μην αρκούνται στο ρόλο του παρατηρητή,
και τους δύο γονείς να δώσουν έμφαση στη μεταξύ τους σχέση. Στηλιτεύει
τη «γλυκερή ψευδοστοργή» των σημερινών γονιών, που δεν διαπαιδαγωγεί
αλλά συντηρεί την αίσθηση της παιδικής παντοδυναμίας υπονομεύοντας το
μέλλον.

Στη σύγχρονη επιταγή «Μπορείς και δικαιούσαι να τα έχεις όλα» ο Αλντό
Ναουρί αντιτάσσει:«Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να
παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα».* Στα συνεχή «ναι» των
γονιών που διαλύουν τον ατομικό ψυχισμό και τον κοινωνικό ιστό
αντιπαραβάλλει ένα «όχι» που καταφάσκει στη ζωή!

Με αφορμή το εν λόγω βιβλίο, ο Ναουρί μίλησε εκείνη την εποχή
στο περιοδικό “Le Point” και αυτά που είπε θα σας κάνουν σε μεγάλο βαθμό
να σκεφτείτε το πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας…

*Le Point: Τα παιδιά μας πηγαίνουν τόσο άσχημα;*
Aldo Naouri: Πιστεύω ναι. Στα 40 χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα μου,
βλέπω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φυσική τους υγεία έχει βελτιωθεί
αισθητά, αλλά παρουσιάζουν εδώ και 10 ή 15 χρόνια, προβλήματα
συμπεριφοράς και αναπτύξεως άγνωστα παλαιότερα.

*Le Point: Παραδείγματος χάριν;*
Aldo Naouri: Παρουσιάζουν δυσκολίες σχετικές με την καθυστέρηση της
εκμάθησης της γλώσσας, σχολικά προβλήματα, προβλήματα υπερκινητικότητας.
Η απόδειξη; Η απίστευτη ανάπτυξη των επαγγελμάτων όπως αυτά που
σκοπεύουν σε «αποκατάσταση» και αναφέρονται στην ψυχομετρία ή την ορθοφωνία.

*Le Point: Κατά την γνώμη σας, προτού οι γονείς καταφύγουν στον
ψυχολόγο, πρέπει να εκπληρώσουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο καθόλη την
διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όμως δεν το κάνουν, γιατί;*
Aldo Naouri: Στο βάθος αυτής της «αδυναμίας της καθοδήγησης», υπάρχουν
δύο βασικά γεγονότα. Το πρώτο είναι ο έλεγχος από το 1975 των γεννήσεων
με την αντισύλληψη. Προφανώς με χαροποιεί. Αλλά αλλάζει τα πάντα. Το
μωρό δεν είναι πλέον ένα αθέλητο αποτέλεσμα της σεξουαλικής πράξεως,
αλλά το αποτέλεσμα της θελήσεως και των δύο, τοποθετούμενο επομένως στην
κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος.

Το δεύτερο είναι το πέρασμα την ίδια περίοδο από μια κοινωνία της
στερήσεως σε μια κοινωνία της αφθονίας. Προφανώς και αυτό με ικανοποιεί.
Όμως σε μια κοινωνία της στερήσεως όπως εκείνη που γνωρίσαμε πριν από το
70, το ενδόμυχο μήνυμα που υπήρχε στην εκπαίδευση ήταν: «Δεν μπορείς να
τα έχεις όλα». Παρείχετο μια κατάσταση που το λιγότερο που μπορούσε να
χαρακτηριστεί ήταν αυτή της διάψευσης (ματαίωσης), αυτή που οι
ψυχαναλυτές ονομάζουν έλλειψη και που είναι κατά την γνώμη μου
ουσιαστική στην εκπαίδευση ενός παιδιού από την ποιο μικρή ηλικία.
Σήμερα το μήνυμα της καταναλωτικής κοινωνίας, επομένως και των ίδιων των
γονέων είναι «Όχι μόνο μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά όπως και εμείς,
έχεις δικαίωμα σε όλα».

*Le Point: Υπαινίσσεστε ότι είναι οι μεσαίες τάξεις που πρέπει να
αναλάβουν την καθοδήγηση των παιδιών τους.*
Aldo Naouri: Απόλυτα. Γιατί αυτές ήταν που ωφελήθηκαν από την αύξηση του
πλούτου. Πως να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέσα σε μια αφθονία που είναι
τόσο νέα; Με κίνδυνο να σοκάρω, σκέπτομαι πως οι ανώτερες τάξεις της
κοινωνίας που είχαν αυτή την κληρονομιά και δεν γνώρισαν τον βάρβαρο
πλουτισμό, πορεύονται καλλίτερα, γιατί συνεχίζουν να έχουν την διάψευση
στην εκπαίδευση, είτε ευχαριστεί είτε όχι τα παιδιά.

*Le Point: Η θεωρία σας εφαρμόζεται ίσως στις καλές συνοικίες, αλλά το
μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα αποκλείεται από την αφθονία. Τα
παιδιά των δύσκολων συνοικιών είναι απογοητευμένα και δεν πάνε καλά.*
Aldo Naouri: Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια, από την οποία κατάφερα
να βγω και δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μου. Μεγάλωσα όμως σε μια
εποχή όπου το μήνυμα της ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά
μπορείς να αγωνισθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Αυτό που
είναι φοβερό, είναι να μεγαλώνεις στη στέρηση και η κοινωνία να σε κάνει
να πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα για τα πάντα. Είναι κάτι που μπορεί να
σε τρελάνει.

*Le Point: Γιατί τόσοι πολλοί γονείς παραπονιούνται, ότι δεν μπορούν να
έχουν καθοδηγητικό ρόλο;*
Aldo Naouri: Αυτό που θεμελιώνει την καθοδηγητικότητα δεν είναι ο θυμός,
δεν είναι τα χαστούκια ή το ξύλο τα οποία καταδικάζω, είναι η ιεραρχία
μέσα στην οικογένεια και προπάντων η αίσθηση ότι υπάρχει. Όταν δεν
υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία πάνω στο δικαίωμα του καθοδηγείν, όταν δεν
χρησιμοποιούμε μεθόδους δελεασμού, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή
λειτουργεί. Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με
τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με ένα άτομο ίσο με εμάς!

*Le Point: Αυτό το άτομο δεν είναι ένα παιδί;*
Aldo Naouri: Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά
όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.

*Le Point: Μα δεν είναι δικό σας λάθος, των παιδιάτρων, των ψυχολόγων
και των υπολοίπων ειδικών για τα παιδιά, που οι γονείς δεν αισθάνονται
ως καθοδηγητές; Τα βιβλία και οι μεγάλες θεωρίες που γνωρίζετε και που
εξασκείτε, δεν αποδεικνύουν ότι εσείς είστε που έχετε αποστερήσει αυτό
τον ρόλο;*
Aldo Naouri: Απόλυτα! Μα μην με βάζετε και μένα μέσα. Όλο μου το έργο,
εδώ και τριάντα χρόνια, αποτελείται ακριβώς από την προσπάθεια να πείσει
τους γονείς να επανεύρουν την θέση τους και να ανακτήσουν την
εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Είχα πει στην Françoise Dolto*: «Λόγω
των απόψεών σας οι γονείς έχουν μουγγαθεί, γι’αυτό τους συμβουλεύω να
μην σας ακούν!». Είχε ένα τέτοιο ταλέντο ώστε καθιστούσε τους γονείς
παράλυτους. Προτιμώ τους γονείς που κάνουν λάθη, αλλά αναλαμβάνουν τις
ευθύνες τους και τα δικαιώματά τους αυτοί «υψηλά ιστάμενοι» και τα
παιδιά «χαμηλά», παρά αυτούς που καταφεύγουν στις συνταγές των ψυχιάτρων.

*Le Point: Ισχυρίζεστε, εσείς ο φανατικός της ψυχαναλύσεως ότι η θέση
που έχει πάρει το υποσυνείδητο μέσα στην κοινωνία μας είναι εμπόδιο στην
εκπαίδευση!*
Aldo Naouri: Μα η εκπαίδευση δεν είναι διαδικασία θεραπευτική! Είναι μια
δέσμευση των ορμών! Η λέξη η οποία μπορεί να κάνει την μεγαλύτερη ζημιά
μέσα στις οικογένειες είναι η λέξη «τραυματικός». Φοβόμαστε μήπως την
υποστούν τα παιδιά και έτσι υφίστανται πολύ καλά την απογοήτευση, τους
εμποδίζουν να μεγαλώσουν…Είναι όπως όταν έρχονται στον παιδίατρο με τα
οκτάχρονα παιδιά τους, μαζί με ένα μπιμπερό ή με μια πιπίλα στο στόμα,
γιατί ο γονιός δεν ξέρει πώς να το αποτρέψει χωρίς να το «τραυματίσει».
Αρκεί να τους το πάρει!

*Le Point: Χρησιμοποιείτε λέξεις πολύ σκληρές για τους γονείς, μα είναι
προπάντων οι μητέρες που ως συνήθως μέσα στα γραπτά σας, κατηγορούνται
για όλα τα κακά. Θα έλεγε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια συναναστροφή στο
ιατρείο σας, δεν μπορείτε ούτε να τις βλέπετε!*
Aldo Naouri: Αντιθέτως, συμπάσχω με την μοίρα τους και θέλω να τις
βοηθήσω! Τις έχουν κάτω από μια μεγάλη πίεση αυτή της μητρότητας και
εκείνη του επαγγέλματος, που για να κρατηθούν έχουν βρει ένα τρόπο απλό
να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: να αγαπιούνται από τα μικρά
παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην
διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή!

*Le Point: Όμως οι σημερινές γυναίκες εργάζονται, επενδύουν έξω από τα
παιδιά τους. Πώς μπορούν να τεθούν στην διάθεσή τους;*
Aldo Naouri: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις
δέκα ώρες της απουσίας τους! Τι λάθος! Προσπαθώ να τις πείσω ότι η
παρουσία τους δεν έχει την σημασία που της δίνουν και πως τα μωρά τους,
πέντε λεπτά αφότου τις βρήκαν, είναι σαν να τις είχαν όλη την ημέρα. Δεν
χρειάζεται κάτι να «ανακτήσουν».

*Le Point: Αισθάνεται κανείς την εμπάθεια σας για τους πατεράδες… Είναι
λίγο έντονο, μόλις εξήλθαμε από την πατριαρχική κοινωνία, μόλις που
άντρας και γυναίκα βιώνουν την ισότητα και παραπονιέστε για τους φτωχούς
πατεράδες.*
Aldo Naouri: Παραδέχομαι την εμπάθεια. Αλλά ο πατέρας και η μητέρα δεν
είναι ίσοι. Οι ενδομήτριες σχέσεις αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα στα παιδιά,
που γνωρίζουν αμέσως ποια είναι η μητέρα τους από την οποία δεν μπορούν
να «απαλαγούν», ενώ ο πατέρας για ένα μωρό είναι ένας ξένος. Η μητέρα
οφείλει να επενδύσει στο λόγο της και η κοινωνία να την στηρίξει στην
αρμόζουσα θέση της, η οποία δεν είναι ανταλλάξιμη με αυτή της άφωνης
μαμάς. Κάνουμε το αντίθετο και όλος ο κόσμος χάνει. Θυμόσαστε την
αναφορά του δικαστή Bruel πάνω στην βία στα περίχωρα το 1998. Η διάγνωση
ήταν χωρίς
αμφιβολία: έλλειψη του πατέρα!

*Le Point: Όμως οι πατεράδες του σήμερα είναι περισσότερο παρόντες,
επενδύουν πολύ περισσότερα στα παιδιά τους.*
Aldo Naouri: Είναι θαυμάσιο, αλλά για μια φορά ακόμα, αν δεν επενδύσουν
και δεν αναγνωρισθούν στον ρόλο τους από την φωνή της μητέρας και
ολόκληρη την κοινωνία, αν θεωρούνται σαν δεύτερες μητέρες, δεν υπάρχει
τίποτα να προσθέσουν στην εκπαίδευση του παιδιού. Ένας πατέρας μπορεί να
είναι συνέχεια παρών και να μην έχει καθόλου λόγο. Έτσι το βλέπω! Δεν
πρόκειται για την εισαγωγή μιας άδειας πατρότητος των δέκα πέντε ημερών
με την οποία θα επαναφέρει την θέση του. Είναι ενθαρρυντικό η κοινωνία
και οι μητέρες να δεχτούν, ότι ο πατέρας παίζει σπουδαίο διαλεκτικό ρόλο
στην εκπαίδευση: ελκύστε τη μητέρα προς την θηλυκότητά της και
θρυμματίστε την σχέση μητέρας παιδιού.

*Le Point: Αν αυτή η «ανεπάρκεια στην εκπαίδευση» διαιωνίζεται, σε τι
κίνδυνους εισέρχεται η κοινωνία;*
Aldo Naouri: Ένα άτομο του οποίου η παιδική παντοδυναμία δεν έχει
σταματήσει από την συνεχή εκπαίδευση, στην ώριμη ηλικία θα ζει στην
αγωνία, στην φιλαυτία και στη μονομανία. Τους αναγνωρίζω αμέσως αυτούς
τους ενήλικες! Αν οι γονείς δεν επαναεπενδύσουν στο ρόλο τους, η
κοινωνία μας κινδυνεύει με ρήξη στο κοινωνικό ιστό, ο οποίος είναι ήδη
παρόν. Κινδυνεύει να μείνει ακυβέρνητη.

*Le Point: Στο βάθος ποιο είναι για σας το παιδί το σωστά μεγαλωμένο;*
Aldo Naouri: Είναι το ήρεμο παιδί.

*Françoise Dolto (1908 –1988), γνωστή γαλλίδα παιδίατρος και
ψυχαναλύτρια που ασχολήθηκε με την
ψυχανάλυση των παιδιών.

Πηγή: www.dinfo.gr

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Όταν ο γονιός έχει λάθος συμπεριφορά...

Mερικές φορές, ακόμη και η πιο αγνή αγάπη, αυτή του γονιού προς το παιδί, μπορεί να εκφραστεί με λάθος τρόπο κατά τη διάρκεια ενός αθλητικού αγώνα. Και εδώ έρχεται η πρόσφατη συνέντευξη τύπου του πολύπειρου προπονητή του διάσημου αμερικανικού Κολεγίου South Carolina, Φρανκ Μάρτιν, να βάλει ορισμένα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τον «φωνακλάδικο», εντελώς λανθασμένο τρόπο που επιλέγουν ορισμένοι γονείς να στηρίξουν τους μικρούς αθλητές, ένα πραγματικό μάθημα ζωής από έναν άνθρωπο που δεδομένα λατρεύει το μπάσκετ και τους γιους του, αλλά ξέρει κάτι παραπάνω!

Και μετά κάθομαι και σκέφτομαι πόσο ταιριάζει αυτή η ομιλία και σε άλλους τομείς της συμπεριφοράς των γονέων στην κοινωνική ζωή του παιδιού τους...όπως παράδειγμα στο σχολείο. Όλοι μας έχουμε "αντιμετωπίσει" λίγο ή πολύ γονείς που καταφτάνουν στο σχολείο "μπαρουτιασμένοι" και σίγουροι ότι το παιδί τους έχει "στοχοποιηθεί" από το διδακτικό προσωπικό, ότι το παιδί τους "αδικείται" στην βαθμολογία, ότι το παιδί τους είναι ένας άγγελος στο σπίτι και το ξέρουν καλύτερα από τον κάθε δάσκαλο-καθηγητή, ότι τέλος πάντων όλοι τα έχουν βάλει με το "αγγελούδι" τους.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει την αγάπη ενός γονιού για το παιδί του. Άλλα είναι και βασική υποχρέωση του κάθε γονιού πρίν πράξει, μιλήσει, συμπεράνει και καταλήξει για κάτι που αφορά την συμπεριφορά του παιδιού του εντός του σχολικού περιβάλλοντος και μη, να ακούσει, να διασταυρώσει και να αναζητήσει την αλήθεια πριν αποφανθεί αν το παιδί του είναι τελικά "αθώο" ή "ένοχο".

Και όπως πολύ εύστοχα λέει ο προπονητής σε ένα μέρος της ομιλίας του (κομμάτι, το οποίο παραφράζω ώστε να το μεταφέρω στο σχολικό περιβάλλον): "ας έρθει ο γονιός να κάνει μάθημα 1-2 εβδομάδες σε μία τάξη, να βάλει διαγωνίσματα, να διορθώσει, να προσπαθήσει να κρατήσει την τάξη εντός της αιθούσης ανάμεσα σε 20-25 διαφορετικές προσωπικότητες που έρχονται φορτωμένες από τα σπίτια τους με χίλια μύρια προβλήματα, να αντιμετωπίσει το θράσος και την αρνητικότητα μερικών μαθητών, εν τέλει να απολογηθεί σε άλλους γονείς για τους βαθμούς που έβαλε και αν τα καταφέρει τότε ναι, ας έρθει αλαλάζοντας την επομένη στο σχολείο για να αποδείξει ότι για μια ακόμα φορά μεροληπτήσαμε ενάντια στο παιδί του... 







Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Ελληνικό Chinook 47

Το παρακάτω ελικόπτερο ολοκληρώθηκε στις 21-2-2018.
Είναι το πολεμικό μας ελικόπτερο Chinook 47 που αποτελεί το βασικό εναέριο μέσο μεταφοράς προσωπικού και υλικού στον ελληνικό στρατό. Το κιτ είναι της Trumpeter και δεν προκάλεσε ιδιαίτερα προβλήματα κατά την κατασκευή του. Είναι σε κλίμακα 1/72. Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην παρακάτω παρουσίαση:


Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

Ο Τεν Τεν και η "Μακεδονία"...



Θα μπορούσε κάποιος να πει: πάει τρελάθηκε αυτός... τι σχέση έχει ο Τεν Τεν με το κρατίδιο βόρεια των συνόρων μας που επισήμως αποκαλείται ΦΥΡΟΜ αλλά η μισή γή το φωνάζει "Μακεδονία";;;;

Και όμως έχει, έχει...

Το έτος 1954 κυκλοφορεί το κόμικ της σειράς Τεν Τεν με τίτλο: "Υπόθεση Τουρνεσόλ". 
Αποτέλεσμα εικόνας για υπόθεση τουρνεσόλ
Για τις ημερομηνίες κυκλοφορίας δείτε εδώ:   www.sansimera.gr

Στο κόμικ αυτό κάποιοι πράκτορες μιας ξένης χώρας έρχονται να σκοτώσουν τον καθηγητή Τουρνεσόλ (στενό φίλο του Τεν Τεν) και να κλέψουν την εφεύρεση του, γιατί έχει εφεύρει μια μηχανή υπερήχων που σπάει όλα τα τζάμια σε μια σεβαστή ακτίνα τριγύρω. Γίνονται όμως αντιληπτοί και στην προσπάθεια τους να διαφύγουν πέφτει του ενός ένα πακέτο από τσιγάρα από την τσέπη του. Και ω, του θαύματος ο Τεν Τεν ανακαλύπτει ότι το πακέτο τσιγάρων είναι από μια χώρα με το όνομα ...ποιο όνομα πιστεύετε;;;


Καλά μαντέψατε: Μακεδονία! γραμμένο στα σλάβικα.
 
Εγώ λοιπόν έχω όλα τα τεύχη του Τεν Τεν και προχτές κάπου στο φατσοβιβλίο πέτυχε το μάτι μου μια δημοσίευση ακριβώς με αυτό το θέμα. Είπα λοιπόν δεν μπορεί θα το ερευνήσω... και να λοιπόν που είχανε δίκιο! Το συγκεκριμένο τεύχος το είχα διαβάσει 1000 φορές και ποτέ δεν συνειδητοποίησα τί διάβαζα. Σκανάρισα λοιπόν την σελίδα και την επισυνάπτω ως πειστήριο.
Βρήκα επίσης στο youtube το αντίστοιχο επεισόδιο όπου από το 12:00 λεπτό και μετά φαίνεται ακριβώς το ίδιο... (βλέπε λίνκ και συννημένη φωτό).



Και μετά κάθομαι και σκέφτομαι και νιώθω πολύ ηλίθιος που το 1992 έτρεχα στο συλλαλητήριο πιστεύοντας ότι κανένας άλλος στον κόσμο δεν ονομαζόταν (αυτοαποκαλούνταν) "Μακεδόνας" και "Μακεδονία" παρά μόνο εμείς εδώ. Και ξέρετε γιατί το νιώθω; Γιατί η χώρα μου αποφάσισε δεκαετίες ολόκληρες να μην δημοσιοποιήσει το θέμα, βολευόμενη από την ύπαρξη του σιδηρούν παραπετάσματος και της ομερτά με την Γιουγκοσλαβία.

Αν λοιπόν ένα Βέλγος! …ακούστε: Βέλγος! Την δεκαετία του ’50 αποκαλούσε την περιοχή αυτή Μακεδονία, τότε σκέφτομαι πόσο ανόητα είναι τα σημερινά συλλαλητήρια… Όχι ανόητα γιατί υπερασπίζονται την ελληνική αρχαιότητα της Μακεδονίας αλλά ανόητα γιατί το κύριο σύνθημα τους έχει εκφυλιστεί στο «όχι στο συνθετικό Μακεδονία» αντί να συγκεντρωθεί γύρω από την εξάλειψη του αλυτρωτισμού με διεθνείς και διακρατικούς όρους-συμφωνίες και στην εγκατάλειψη κάθε σφετερισμού της αρχαίας ιστορίας σε ιστορικό, εκπαιδευτικό και πολιτικό επίπεδο.

Αυτή είναι η αλήθεια κυρίες και κύριοι και καμία άλλη. Όλα αυτά που γίνονται σήμερα έπρεπε να είχαν γίνει το 1949 με την λήξη του εμφυλίου. Και όχι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας βυθίζοντας έναν ολόκληρο λαό (ναι εμάς τους Ελληνάρες εννοώ) στην άγνοια επί δεκαετίες. Για πολλούς λόγους λοιπόν δεν πήγα στο συλλαλητήριο προχτές αλλά σήμερα με αυτήν μου την έρευνα διαλύθηκαν και τα τελευταία μου ψήγματα αμφιβολιών που είχα σχετικά με την μη προσέλευση μου.

Και φυσικά δεν θέλω άλλοι να σφετερίζονται την αρχαία ιστορία που αποδεδειγμένα μας ανήκει. Ότι επιχειρήματα και να πει η άλλη πλευρά, οι αιώνες είναι αμείλικτοι. Αλλά έχω καταλάβει όμως ότι μετά τον 7ο αιώνα μ.Χ. (χρονολογία καθόδου των Σλάβων στην Βαλκανική) οι βόρειοι γείτονες μας κατοικοεδρεύουν σε μια ευρύτερη περιοχή που όντως αποτελεί μέρος περιοχής που αποκαλούνταν παλαιότερα «Μακεδονία». Και ναι για κάποια χρόνια αναφέρθηκαν και σαν Vardarska. Είμαι σίγουρος ότι το κρατίδιο τους αποτελεί καθαρή κατασκευή του Τίτο, όχι όμως ως προς την γεωγραφική του ονομασία αλλά ως προς την εθνική συνείδηση και την εθνοτική σύνθεση: έθνος Μακεδόνων δεν υπήρξε ποτέ, ούτε μακεδονική συνείδηση παρά μόνο γεωγραφική προέλευση. Παραθέτω χάρτες ξένων μελετητών καθώς και απογραφές (μετά από χρόνια έρευνας που έχω κάνει) που αποδεικνύουν σε εποχές παλαιότερες του Τίτο, την ονομασία «Μακεδονία» της ευρύτερης περιοχής, όπως επίσης δίνουν και τα ονόματα Vardarska αλλά και Paeonia (Παιονία) ενώ παράλληλα αποκλείουν σε βάθος δεκαετιών την εθνοτική δήλωση «Μακεδόνας». 
Χάρτης προσδοκόμενων συνόρων 1914

Γαλλικός χάρτης εθνοτικών ομάδων 1914

Χάρτης μεταβολών συνόρων 1914
Χάρτης του 1849 της ευρύτερης περιοχής "Μακεδονία"

 Χαρακτηριστικό γραμματόσημο "Vardarska"
Συμπέρασμα: Πρέπει να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να εστιάσουμε στον αλυτρωτισμό εξασφαλίζοντας ξεκάθαρες ρήτρες εγκατάλειψης του. Εθνική συνείδηση οι γείτονες ήδη έχουν, σχεδόν κανένας δεν ζει πλέον στο κρατίδιο των Σκοπίων που να θυμάται εποχές «Vardarska» και άρα αυτό το παιχνίδι έχει χαθεί. Ο αγώνας έπρεπε να δοθεί το 1949 και όχι τώρα. Διαφωνώ κάθετα με αυτούς που αντιτίθενται τελείως στο συνθετικό «Μακεδονία» διότι αυτό έχει καθιερωθεί εδώ και δεκαετίες όπως αποδεικνύεται και από τις εικόνες που παρέθεσα και αποτελεί απλά μέρος μιας μάχης με τους δικούς μας δαίμονες. Μάλιστα αν πετύχουμε να υπάρχει σύνθετη ονομασία και όχι σκέτο όνομα «Μακεδονία» (όπως μέχρι πρότινος θέλανε διακαώς οι γείτονες μας) τότε θα το θεωρήσω ως ένα τεραστίων διαστάσεων come back και άρα νίκη της ελληνικής διπλωματίας σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο εδώ και 70 χρόνια…

Τεν Τεν ευτυχώς που υπάρχεις και μας ανοίγεις τα μάτια… όσο και αν μας πληγώνει αυτό…

Ένας ντόπιος Σερραίος, γηγενής Μακεδόνας από παππού και γιαγιά που πονάει η ψυχή του με αυτά που ισχυρίζονται οι γείτονες μας και φουσκώνει και θυμώνει και ξεφυσά… μα… μα, ζει στο σήμερα και έχει καταλάβει ότι το ζήτημα αυτό πλέον όσο είναι ανοιχτό κάνει τις εθνικές πληγές μας μεγαλύτερες και όχι μικρότερες…

Χρήσιμες πηγές ενημέρωσης: 
1. Ο ελληνικός αγώνας στην Μακεδονία - Douglas Dakin, Εκδόσεις Κυριακίδη 1996
2. Μακεδονικό - Η περιπέτεια ενός ονόματος από το 1850 εώς σήμερα, Ελευθεροτυπία (Ιστορικά) 2011
3. Οι Έλληνες σλαβόφωνοι της Μακεδονίας - Ιωάννης Χολέβας, Εκδόσεις Πελασγός 1999
4. Εμείς οι Μακεδόνες - Ν. Ι. Μέρτζος, Λεβαντής Α.Ε. 1992
5.Αγώνες στον ελληνικό βορρά, Μακεδονία 1862-2007, Γεώργιος Παπαβύζας, Εκδόσεις Συμμετρία 2006