Πώς ήταν η ζωή πριν τα smart phones και τα social media;

Μια φορά κι έναν καιρό κάναμε πράγματα επειδή είχαν πλάκα και όχι για να τα μοιραστούμε ένα σωρό ξένους στα social media, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουμε.
Μοιραζόμασταν ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μας πρόσωπο με πρόσωπο και όχι με μια οθόνη ανάμεσά μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πράγματα δεν μπορεί να μείνουν στάσιμα, αλλάζουν με τα χρόνια, αλλά είναι στο χέρι μας να αλλάζουν προς το καλύτερο.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, το trueactivist αποτυπώνει τις βασικές διαφορές του τότε με το σήμερα μέσα από 14 χαρακτηριστικές απεικονίσεις.

1. Πλέον το να 'μοιράζεσαι' μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες

 

2. Το να ξενυχτάς δεν είναι και τόσο ευχάριστο την επόμενη ημέρα

 

3. Οι φωτογραφίες των διακοπών μας δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιες μετά τη φρενίτιδα με τις selfie

 

4. Ούτε οι αθλητικές μας δραστηριότητές

 

5. Ούτε τα γενέθλιά μας

 

6. Ούτε η μέση ηλικία μας

 

7. Η μπάλα με τους φίλους έγινε μπάλα στον υπολογιστή

 

8. Δίπλα στην τουαλέτα δεν υπάρχουν πλέον περιοδικά

 

9. Το texting έχει κατακλύσει τις ζωές μας

 

10. Δεν φοβόμαστε πια το γιατρό αλλά τη στιγμή που θα κάνει το λογαριασμό

 

11. Ο τρόπος που φτιάχνονται οι ταινίες έχει αλλάξει

 

12. Κάνουμε τα πάντα στον υπολογιστή μας

 

13. Τα μεγέθη έχουν αλλάξει

 

14. Και το δικό μας μέγεθος μαζί

 

Πηγή: News247.gr

21 τρόποι για να καταλάβουμε ότι μια ανάρτηση είναι ψεύτικη

     Καθώς όλο το ίντερνετ είναι πια γεμάτο με αστικούς μύθους, να μια χρήσιμη λίστα:

"ΣΟΚ: Δείτε πως οι εταιρείες εξαπλώνουν τον καρκίνο μέσω εμβολίων. Η κορυφαία λέξη στο κόσμο είναι ελληνική. Γερμανοί επιστήμονες λένε ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Νέες φωτογραφίες με το τέρας του Λοχ Νες."

      Μερικοί μόνο απ' τους τίτλους "ειδήσεων" που δημοσιεύτηκαν το τελευταίο τριήμερο σε μεγάλα και μικρά σάιτ. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι ψεύτικες. Γίνονται όμως πιστευτές, μοιράζονται, κοινοποιούνται, χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα. Χάρη στη βοήθεια του ellinika hoaxes (ενός καταπληκτικού σάιτ που είναι η μοναδική συντονισμένη προσπάθεια απομυθοποίησης μέχρι σήμερα στην Ελλάδα -η σελίδα είναι συνεργασία 5 blogs με θεματολογία τα ψέματα που κυκλοφορούν στο ίντερνετ), μπορώ να παρουσιάσω μια χρήσιμη, για όλους, λίστα.

     Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας, γιατί οι διαφορές από hoax (hoax=φάρσα, απάτη) σε hoax είναι τεράστιες, αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που αν υπάρχουν στην ανάρτηση που διαβάζετε, θα πρέπει να σας υποψιάσουν, ότι κάτι δεν πάει καλά. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν μια ανάρτηση είναι hoax; 

1. Αναπαραγωγή. Αν το κείμενο σας προτρέπει να το αναπαράγετε αυτό θα πρέπει να σας υποψιάσει. Τα hoaxes υπάρχουν και αναπαράγονται στο ίντερνετ με αυτό τον τρόπο. Αν κανείς δεν αναπαράγει το hoax έχει πεθάνει.

Πώς μαθαίνουν οι Ιάπωνες μαθητές να σέβονται το σχολείο τους

Στην Ιαπωνία υπάρχει ένα μάθημα που όλα τα παιδιά Δημοτικών και Γυμνασίων είναι υποχρεωμένα να παρακολουθήσουν: το Soji No Jikan.

Το Soji No Jikan δηλ. “Η ώρα της καθαριότητας“, είναι ένα διάστημα 15 λεπτών στο οποίο οι μαθητές καθαρίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας. Και να πώς έχει το πρόγραμμα: αφού οι μαθητές φάνε το γεύμα τους, έχουν 30 λεπτά ελεύθερα για να παίξουν. Όταν τελειώσει αυτός ο χρόνος ακούγεται μία συγκεκριμένη μουσική από τα μεγάφωνα του σχολείου και όλα τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι ξεκινά ο χρόνος του Soji No Jikan, συνήθως 1:30 – 1:45 μ.μ.

 

Συγκεντρώνονται λοιπόν, στις ομάδες τους και στις αίθουσες που έχουν αναλάβει και αρχίζουν το καθάρισμα για ένα τέταρτο. Και καθαρίζουν όλο το σχολείο, όχι μόνο τις αίθουσές τους. Δηλ. υπάρχουν ομάδες που αναλαμβάνουν να καθαρίζουν το γήπεδο, τις τουαλέτες, την πισίνα, τα τζάμια, τους διαδρόμους κλπ. Κάθε παιδί που έρχεται στο σχολείο έχει τα δικά του εργαλεία καθαριότητας: κουρέλι, ξεσκονόπανο, σκούπα. Τώρα θα ρωτήσετε το κουρέλι τι χρειάζεται. Μα για το σφουγγάρισμα φυσικά! Γιατί στα Ιαπωνικά σχολεία το σφουγγάρισμα δε γίνεται με σφουγγαρίστρες, αλλά με κουρέλι και στα τέσσερα!

Το υποχρεωτικό μάθημα του Soji No Jikan διδάσκεται στην Ιαπωνία για ένα συγκεκριμένο λόγο: θέλει να διδάξει σε μικρά και μεγάλα παιδιά την υπευθυνότητα, την εκτίμηση, τη φροντίδα, την υπερηφάνεια και το σεβασμό που θα πρέπει να επιδεικνύουν για τις εγκαταστάσεις που έχουν το προνόμιο να χρησιμοποιούν. Και φυσικά το συγκεκριμένο μάθημα έχει την απόλυτη αποδοχή των γονέων.

 

Σαφώς υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική διαφορά ανάμεσά μας. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εδώ, αν βάζαμε τα παιδιά ένα τέταρτο πριν σχολάσουν, να καθαρίσουν όλα όσα είχαν λερώσει από το πρωί στο σχολείο τους.

Για δείτε και τo βίντεο…

πηγή: www.ipaideia.gr

Τι παράγεις κ. καθηγητά;

     Πολλά έχουν ειπωθεί για τους δασκάλους και τους καθηγητές...

Ότι έχουν πολλές διακοπές, ότι δουλεύουν τις λιγότερες ώρες την εβδομάδα, ότι κάνουν πολλές απεργίες και άλλα πολλά. Όλα αυτά είναι σωστά!

     Ναι, έχουμε πολλές διακοπές γιατί το κεφάλι μας έχει γίνει καζάνι απο το να διαχειριζόμαστε κρίσεις μεταξύ ανηλίκων και γιατί καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν μπορείς να κάνεις μάθημα με τίποτα. Ναι, δουλεύουμε 21 ώρες οι νεώτεροι, 18 ώρες οι παλιότεροι (διδακτικό ωράριο) αλλά όταν φεύγουμε από το σχολείο παίρνουμε 100% δουλειά για το σπίτι: διόρθωση γραπτών, διαγωνίσματα, φύλλα εργασίας για την επόμενη μέρα... που ισοδυναμεί με περίπου 1-2 ώρες την ημέρα έξτρα δουλειά. Για να μην αναφέρω τις εξωδιδακτικές αρμοδιότητες του καθενός, αρμοδιότητες που συνήθως δεν τις γνωρίζει ή τις παραβλέπει ο απλός πολίτης: καταχώρηση απουσιών, ηλεκτρονική διαχείρηση της γραμματείας, προετοιμασία εορτών, συμμετοχή και προετοιμασία ομιλιών κ.α. Οι δε δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, αφιερώνουν (από αυτούς που γνωρίζω και είναι ευσυνείδητοι) σχεδόν όλο το απόγευμα στην προετοιμασία της επόμενης μέρας!

     Σερφάροντας λοιπόν στο διαδίκτυο, "έπεσα" πάνω σε ένα κόμικ, το οποίο περιγράφει με άψογο τρόπο την προκατάληψη απέναντι στον κλάδο των καθηγητών και των δασκάλων. Φυσικά το πρωτότυπο κείμενο είναι στα αγγλικά και το προσάρμοσα μεταφράζοντας το στα ελληνικά δεδομένα. Σας αφήνω να το απολαύσετε και όσοι το επιθυμούν μπορούν να κατεβάσουν την αγγλική του έκδοση από εδώ.

O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του...

O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί, από τον Ευάγγελο Παπανούτσο

Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους... Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.

Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

” Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ”...αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός.

Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι  αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδαζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…

”  Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι “ …Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…

Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις  και τις σκέψεις του , στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλεον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του...

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό.. Την αγάπη για το παιδί... ”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου... Την αγάπη για το παιδί... Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.

Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.

Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του...

Στο δοκίμιο “Πρωτοβουλία και οίστρος ... Ιδού το μάθημα¨ αναφέρει χαρακτηριστικά: ” Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου.

Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας.

Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”

Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου... Προσπερνάω την  πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών...

Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει... “Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή.

Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την «ύλη» που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.

Ο αείμνηστος Δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος είχε δώσει στο βιβλίο του “Δρόμοι ζωής “την ουσία του δασκάλου...

Πηγή: Thessaloniki Arts and Culture